Różaneczniki i azalie to krzewy dość wymagające, jednak warto je uprawiać, gdyż ładnie i obficie kwitną. Wiosna z ich udziałem z pewnością będzie bardziej barwna i zachwycająca.
Cześć. Mam na imię Grzegorz i od wielu lat interesuję się tym co zielone, niekoniecznie rosnące w ogrodach. Wiele lat temu postanowiłem założyć ten blog, aby dzielić się tym co mi w duszy gra :) Wszystkie teksty, zdjęcia, filmiki są mojego autorstwa. Mam nadzieję, że treści zamieszczone na blogu będą dla Ciebie wartościowe :)
Bardzo lubię te krzewy. Kiedy kwitną nie można się napatrzeć. Mimo, że są wymagające pokusiłam się, by spróbować. Mam dwa rododendrony i kilka azalii. Jeden z nich zakwitł wcześniej i niestety kwiaty przymarzły, a drugi zakwitł pięknie już po przymrozkach. Azalie lichutkie ale kwitną. Pozdrawiam:):):)
Piękne, do dzisiaj pamiętam ogromne, stare egzemplarze jakie widziałam w Szczawnie Zdroju będąc dzieckiem – to już były małe drzewa, nie krzewy. Niesamowity spektakl kolorów:)
W okresie kwitnienia obok tak obficie kwitnących, potężnych krzewów nie sposób przejść obojętnie. Nie dziwię się, że wspomnienia pozostały 🙂 Pozdrawiam ciepło G.
6 komentarzy
Bardzo lubię te krzewy. Kiedy kwitną nie można się napatrzeć. Mimo, że są wymagające pokusiłam się, by spróbować. Mam dwa rododendrony i kilka azalii. Jeden z nich zakwitł wcześniej i niestety kwiaty przymarzły, a drugi zakwitł pięknie już po przymrozkach. Azalie lichutkie ale kwitną. Pozdrawiam:):):)
Jak kwitną to faktycznie są zachwycające, a po kwitnieniu mogą stanowić zielone tło dla innych, niższych roślin. Pozdrawiam ciepło 🙂
Rododendrony są takie piękne i majestatyczne, tylko coś nie bardzo chcą się u mnie zadomowić.
Pozdrawiam serdecznie:)
A to szkoda, bo wiele wnoszą do wiosennego ogrodu. Pozdrawiam serdecznie 🙂
Piękne, do dzisiaj pamiętam ogromne, stare egzemplarze jakie widziałam w Szczawnie Zdroju będąc dzieckiem – to już były małe drzewa, nie krzewy. Niesamowity spektakl kolorów:)
W okresie kwitnienia obok tak obficie kwitnących, potężnych krzewów nie sposób przejść obojętnie. Nie dziwię się, że wspomnienia pozostały 🙂 Pozdrawiam ciepło G.