Laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus)- uprawia i pielęgnacja

System korzeniowy tych laurowiśni, także nie był w najlepszym stanie. Krzewy zostały jak najszybciej posadzone w podłoże, wzbogacone dobrze rozłożonym kompostem, a następnie systematycznie podlewane. Mimo moich starań jedna laurowiśnia uschła, przynajmniej tak mi się wydawało. Późną jesienią została wykopana i wyrzucona na drewno przeznaczone na opał. Bardzo się zdziwiłem gdy wiosną pod stertą drewna, zauważyłem zielone liście. Okazało się, że laurowiśnia wypuściła nowe pędy na długość około kilkunastu centymetrów. Ponownie powróciła do ogrodu i dziś jest już dość rozbudowanym krzewem o wysokości około metra. Pozostałe trzy laurowiśnie są każdego roku przycinane, choć obecnie nie dla rozkrzewienia, ale ze względu na ich bardzo intensywny rozrost. Mają średnio 1,5 m wysokości oraz około 2 m szerokości. Dodam, że wiosną- pierwszego roku po posadzeniu, zmieniłem im stanowisko. Zostały posadzone w bardziej zacisznym miejscu pod koroną, bardzo rozłożystej, a zarazem sędziwej jabłoni- w pobliżu oczka wodnego. W mojej ocenie nowe stanowisko im służy, gdyż od momentu zmiany stanowiska ich przyrosty są dużo większe. 

Prunus laurocerasus występuje najczęściej w formie krzaczastej, aczkolwiek w swojej ojczyźnie może przybierać formę niewielkiego drzewka, osiągającego nawet do kilku metrów wysokości. O jej wyjątkowości i dużej dekoracyjności decyduje zimozielone ulistnienie. Liście są grube, eliptyczne, na wierzchniej stronie liścia w ciemnej zieleni z połyskiem, od spodu jaśniejsze. Bardzo dekoracyjne są także białe kwiaty, zebrane w wyprostowane grona. Pachną. Po kwitnieniu w naszym klimacie ukazują się nieliczne owoce z czasem czarniejące. Warto wiedzieć, że są trujące, tak samo jak liście oraz cała roślina!!!

Naturalne miejsca występowania  krzewu znajdują się na Kaukazie i w Azji Mniejszej.

Wymagania krzewu są dość spore, a wynikają przede wszystkim z jego niepełnej mrozoodporności. Obecnie możemy nabyć liczne odmiany, które charakteryzują się wyższą mrozoodpornością, jednak w naszym klimacie, jeżeli nie będzie w zacisznym miejscu, przy bardzo mroźnej i wietrznej zimie przemarznie- zwłaszcza odmiany o szerszych liściach. Laurowiśnia lubi wilgoć, dlatego w przypadku przedłużającej się suszy należy koniecznie ją podlewać. Przy suchej jesieni, przed zbliżającymi się mrozami, krzew należy dobrze podlać, aby nie doszło do tzw. suszy fizjologicznej. Spowodowana jest ona ubytkiem wody w procesie transpiracji przez liście, która nie może być uzupełniona z powodu zamarzniętego podłoża. Szczególnie niebezpieczne dla rośliny są wschodnie wiatry. Podłoże o odczynie obojętnym do zasadowego, bardzo próchnicze i żyzne. Jej wielką zaletą jest możliwość uprawy praktycznie w pełnym cieniu. Cięcie rośliny tylko w razie potrzeby. Krzewy warto ściółkować i wzbogacać podłoże kompostem. 

Laurowiśnia kwitnie w maju.

Laurowiśnie rozmnażamy poprzez sadzonki, które możemy pobrać w drugiej połowie lata. U mnie skuteczność tego sposobu rozmnażania była bardzo wysoka. Do ukorzenienia stosowałem ukorzeniacz oraz mieszankę torfu z piaskiem. Sadzonki przechowywane były w lekkim zacienieniu w zacisznym miejscu.

Moje laurowiśnie rosną w dużym zacienieniu pod koroną jabłoni. Tworzą luźny żywopłot, odgradzający cienisty zakątek od reszty ogrodu. Podłoże nie jest ściółkowane, porasta je bluszcz pospolity. U podnóża laurowiśni rosną bukszpany, które z czasem mają stworzyć niewielki żywopłot. Laurowiśnie pięknie się prezentują na tle różnobarwnych iglaków oraz bylin o dużych liściach. Z pewnością doskonałym towarzyszem byłaby bergenia.

W przypadku pojawienia się na liściach dużych oraz bardzo regularnych dziur, w obrębie całego liścia (zarówno wewnątrz jak i na brzegach), warto wiedzieć, że raczej nie jest to sprawka opuchlaka tylko grzyba o nazwie Clasterosporium carpophillum, który wywołuje chorobę o nazwie dziurkowatość liści drzew pestkowych. Nim choroba będzie tak zaawansowana (dziury w liściach) poprzedza ją pojawienie się licznych plam w barwie purpury. Zainfekowana tkanka zasycha i odpada- stąd te dziury. Walka z chorobą odbywa się poprzez zastosowanie środka grzybobójczego w formie oprysku, powtarzanego 2- 3 krotnie, co dwa tygodnie. Grzyb atakuje już wczesną wiosną, tak więc warto kontrolować swoje krzewy.

Zima 2011/2012 okazała się dla moich laurowiśni zbyt nieprzychylna i zmarzły do granicy podłoża …:( Obecnie odbudowują się, ale szkoda tego co osiągnęły przez te ostatnie kilkanaście lat.