Szczawiki (Oxalis) to niewielkie rośliny bulwiaste, obejmujące kilkaset gatunków. Tylko nieliczne znalazły zastosowanie w uprawie. Do najczęściej uprawianych należą szczawik trójkątny (Oxalis triangularis) oraz szczawik Deppego (Oxalis tetraphylla, syn. O. deppei). Ten pierwszy charakteryzuje się ciemnopurpurowymi liśćmi, a drugi zielonymi z bordowobrązowym wzorem. Szczawik Deppego nazywany jest szczawikiem czterolistnym. Jego liście osadzone są na długim ogonku i wyglądają jak czterolistna koniczyna. Na noc liście składają się. Osiąga do około 30 cm wysokości. Ze względu na podobieństwo do czterolistnej koniczyny, szczawik Deppego uznaje się za roślinę, która przynosi szczęście.
Część podziemną stanowi bulwka, która wytwarza do kilku liści. Różowoczerwone kwiaty ukazują się na przełomie wiosny i lata i cieszą aż do przymrozków. Na zimę bulwki należy wykopać i przechować w zabezpieczonym przed mrozem pomieszczeniu przysypane np. piaskiem. Wiosną około marca, bulwki sadzimy w pojemniki i na miejsce stałe wystawiamy dopiero po przymrozkach, czyli w drugiej połowie maja. Nie mają większych wymagań, ważne, aby podłoże było przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, z udziałem próchnicy o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Stanowisko jasne, ciepłe, ale nie w pełni nasłonecznione. W stanie dzikim występuje w Meksyku. W uprawie należy uważać, aby rośliny nie przesuszyć ani przelać. Nie jest podatna na choroby i szkodniki. Ze szkodników uważamy głównie na mszyce.
